W tym wpisie zajmiemy się skanowaniem sieci a dokładniej mówiąc wykrywaniem aktywnych hostów lecz z pominięciem wykrywania otwartych portów gdyż tą kwestią zajmiemy się w osobnym artykule. Na uzasadnienie celu wykonania takiego zabiegu przychodzą mi dwa argumenty, pierwszy – przezorny administrator co jakiś czas wykonuje skan zarządzanej przez siebie sieci celem odkrycia nieautoryzowanych hostów i drugi – skan sieci jest jednym z pierwszych etapów przeprowadzania ataku czyli mówiąc w żargonie wojskowym rozpoznaniem terenu bądź rekonesansem. Jak by na to nie patrzeć to od Ciebie Czytelniku zależy jak tą wiedzę wykorzystasz.

Sieci VLAN z definicji są wykorzystywane do segmentacji sieci i podziału jej na logiczne części celem ograniczenia ruchu sieciowego, lepszego zarządzania oraz bezpieczeństwa. Po lekturze wcześniejszych wpisów (jeśli jeszcze nie miałeś okazji ich przeczytać to zapraszam do lektury) wież już Czytelniku, że ruch sieciowy pomiędzy zdefiniowanymi VLAN-ami jest niemożliwy. Lecz rozbudowując swoją sieć prędzej czy później staniesz przed wyzwaniem w którym będziesz musiał pozwolić na komunikację pomiędzy różnymi sieciami VLAN.

Enhanced Interior Gateway Routing Protocol jest protokołem, który należy do grupy protokołów wektora odległości. EIGRP jest protokołem bezklasowym (wsparcie dla różnej długości maski sieci), pojawił się w 1992 w IOS wersji 9.21 i stanowi rozwinięcie protokołu IGRP. Klasowy protokół IGRP został opracowany przez firmę Cisco jako zamiennik protokołu RIP niwelując tym samym jego ograniczenia (metryka pod postacią skoków, rozmiar sieci ograniczony do 15 skoków). Lecz rozwiązania zaproponowane w tym protokole choć innowacyjne (np. złożona metryka wyliczana z uwzględnieniem: szerokości pasma, niezawodności, opóźnienia oraz obciążenia) stały się niewystarczające. Nowe ulepszenia poszerzające protokół IGRP (np. algorytm DUAL) spowodowały narodzenie się nowego protokołu EIGRP. Co jest ważne protokół ten został w całości opracowany przez firmę Cisco i stanowi własność tej firmy (Cisco proprietary) co w konsekwencji wymusza na nas stosowanie urządzeń Cisco ponieważ nie zadziała on na sprzęcie pochodzącym od innych producentów (podobnie jak opisywany wcześniej protokół CDP). Dla administratorów przejście z protokołu IGRP na EIGRP okazało się dosyć proste gdyż protokoły te korzystają z podobnego zestawu poleceń. IGRP został wycofany wraz z pojawieniem się wersji 12.2(13)T i 12.2(R1s4) systemu Cisco IOS.

OSPF (ang. Open Shortest Path First) to protokół routingu typu łącze – stan (ang.link-state). Początki powstania protokołu OSPF sięgają roku 1987, kiedy to grupa robocza organizacji IETF zajęła się jego tworzeniem i opracowywaniem. Dwa lata później czyli w 1989 roku opublikowano jego pierwszą specyfikację pod nazwą OSPFv1 (dokument RFC 1131). Po wprowadzeniu dodatkowych ulepszeń i poprawek w 1998 roku światło dzienne ujrzała specyfikacja OSPFv2, która obowiązuje do dzisiaj (dokument RFC 2323), natomiast w 1999 roku opisano protokół OSPFv3, którego zadaniem jest obsługa sieci opartych na protokole IPv6 (dokument RFC 2749).

Zarządzanie dostępem administracyjnym jest procesem krytycznym w każdej sieci to od administratora zależy, kto i do czego ma dostęp oraz jakie czynności na danym urządzeniu może wykonać. Routery CISCO zapewniają wiele sposobów kontroli dostępu do urządzenia oraz posiadają szereg mechanizmów pozwalających na ustalenie uprawnień. Artykuł opisuje jak skonfigurować urządzenie wykorzystując do tego połączenie zdalne oraz jak przypisać prawa do wykonania poszczególnych zadań konkretnym, zdefiniowanym użytkownikom.