Przełączniki obok routerów są urządzeniami, które w nowoczesnej sieci są niezbędne. To właśnie dzięki przełącznikom możemy rozszerzać granice naszej sieci podłączając do niej nowe hosty. Bardzo często określa się przełączniki jako urządzenia warstwy 2, ponieważ są urządzeniami, które pracują w warstwie łącza danych.

Enhanced Interior Gateway Routing Protocol jest protokołem, który należy do grupy protokołów wektora odległości. EIGRP jest protokołem bezklasowym (wsparcie dla różnej długości maski sieci), pojawił się w 1992 w IOS wersji 9.21 i stanowi rozwinięcie protokołu IGRP. Klasowy protokół IGRP został opracowany przez firmę Cisco jako zamiennik protokołu RIP niwelując tym samym jego ograniczenia (metryka pod postacią skoków, rozmiar sieci ograniczony do 15 skoków). Lecz rozwiązania zaproponowane w tym protokole choć innowacyjne (np. złożona metryka wyliczana z uwzględnieniem: szerokości pasma, niezawodności, opóźnienia oraz obciążenia) stały się niewystarczające. Nowe ulepszenia poszerzające protokół IGRP (np. algorytm DUAL) spowodowały narodzenie się nowego protokołu EIGRP. Co jest ważne protokół ten został w całości opracowany przez firmę Cisco i stanowi własność tej firmy (Cisco proprietary) co w konsekwencji wymusza na nas stosowanie urządzeń Cisco ponieważ nie zadziała on na sprzęcie pochodzącym od innych producentów (podobnie jak opisywany wcześniej protokół CDP). Dla administratorów przejście z protokołu IGRP na EIGRP okazało się dosyć proste gdyż protokoły te korzystają z podobnego zestawu poleceń. IGRP został wycofany wraz z pojawieniem się wersji 12.2(13)T i 12.2(R1s4) systemu Cisco IOS.

Jak wiadomo aby host mógł prowadzić poprawną komunikację z innymi urządzeniami budującymi naszą sieć komputerową (inne komputery, serwery, drukarki), host ten musi mieć przypisany poprawny adres IP i maskę sieci a aby uzyskać połączenie z Internetem również adres bramy i serwera (bądź serwerów) DNS. Na samym początku gdy standardy sieciowe dopiero raczkowały konfigurację sieciową należało przeprowadzić ręcznie. Gdy sieć była mała sposób ręcznego przypisywania adresów spełniał swoją rolę ale wraz ze zwiększaniem się rozmiarów sieci proces ten stał się mało efektywny i często w wyniku pomyłek hosty były błędnie konfigurowane czego następstwem były kłopoty z działaniem samej sieci (duplikacja adresów IP, błędna maska itp.). Aby rozwiązać ten problem wymyślono i opracowano protokół BOOTP (ang. Bootstrap Protocol), którego zadaniem było przeprowadzenie procesu automatycznego przypisywania adresów dla nowo podłączanych urządzeń (tak naprawdę gdybyśmy trzymali się chronologii to przed protokołem BOOTP był jeszcze protokół RARP - Reverse Address Resolution Protocol, protokół ten szybko uznano za nieefektywny gdyż po prostu przyznawał adres IP bez adresu maski podsieci i adresu bramy domyślnej). Protokół BOOTP był pierwszym spełniającym oczekiwania, działającym rozwiązaniem problemu ręcznego przypisywania adresów lecz jak to w życiu bywa nie ustrzeżono się błędów w implementacji tego rozwiązania. Gdy błędy naprawiono światło dzienne ujrzało bardziej zaawansowane rozwiązanie czyli protokół DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol). Po pewnym czasie protokół BOOTP całkowicie został zastąpiony przez protokół DHCP. Tak więc protokół DHCP jest do dzisiaj panującą metodą automatycznego przypisywania urządzeniom końcowym informacji konfiguracyjnych podczas podłączania się do sieci.

OSPF (ang. Open Shortest Path First) to protokół routingu typu łącze – stan (ang.link-state). Początki powstania protokołu OSPF sięgają roku 1987, kiedy to grupa robocza organizacji IETF zajęła się jego tworzeniem i opracowywaniem. Dwa lata później czyli w 1989 roku opublikowano jego pierwszą specyfikację pod nazwą OSPFv1 (dokument RFC 1131). Po wprowadzeniu dodatkowych ulepszeń i poprawek w 1998 roku światło dzienne ujrzała specyfikacja OSPFv2, która obowiązuje do dzisiaj (dokument RFC 2323), natomiast w 1999 roku opisano protokół OSPFv3, którego zadaniem jest obsługa sieci opartych na protokole IPv6 (dokument RFC 2749).

Przeglądając fora i inne strony poświęcone tematyce konfiguracji routerów/przełączników firmy Cisco, często napotykałem się na podstawowe pytania dotyczące zarządzaniu tymi urządzeniami. Osoba, która nagle zaczyna używać i administrować tymi urządzeniami na starcie musi poznać całą masę poleceń, które pozwolą na zarządzanie danym routerem czy przełącznikiem. Dlatego artykuł ten powstał z myślą o przybliżeniu podstawowych kwestii i zebraniu podstawowych poleceń pozwalających na sprawne rozpoczęcie pracy z urządzeniami tego typu.