W artykule świadomie pominięto wszystkie kwestie związane z zarządzaniem użytkownikami (prawa dostępu, przywileje), hasłami a także dostępem do urządzenia innym niż dostęp poprzez konsolę. Pojęcia te omówię w osobnym wpisie. Artykuł koncentruje się na podstawowych poleceniach konfiguracyjnych wraz z zarządzaniem plikami z pominięciem tych poleceń, które odnoszą się do zarządzania systemem IOS (aktualizacja, wgrywanie systemu, uruchamianie różnych obrazów IOS itp.). Poleceniom tym będzie poświęcony również osobny wpis. Polecenia dotyczące konfiguracji interfejsów zostały także pominięte ponieważ zostały one opisane tu - http://slow7.pl/sieci-komputerowe/item/42-co-w-sieci-siedzi-routing-statyczny

Część omawianych kwestii pokrywa się z zarządzaniem przełącznikiem (switch) choć trzeba mieć świadomość o mogących wystąpić różnicach a wynikających z innego sposobu działania i przeznaczenia urządzenia. Wszak router i switch pełnią odrębne i tylko im przypisane role.

Routery Cisco podobnie jak to się ma z normalnymi komputerami są wyposażone w procesor, płytę główną a także pamięć a ich działaniem steruje system operacyjny. Systemem odpowiedzialnym za pracę routera jest IOS (ang. Internetwork Operation System). Więc jak widzisz czytelniku router ma wiele cech wspólnych z normalnym komputerem i tak należy go traktować jako komputer, który realizuje specyficzne czynności takie jak routing czy np. przetwarzania list ACL (zezwól/zabroń bądź przepuść/zablokuj – zasady odnoszące się do ruchu sieciowego)

Wyróżniamy następujące typy pamięci:

• • ROM (ang. Read Only Memory) – pamięć tylko do odczytu w której znajdują się instrukcje rozruchowe wraz z programem bootującym czy tzw. miniIOS (okrojony system IOS, zawierający tylko podstawowe komendy),
  • RAM (ang. Random Access Memory) – w pamięci tej przechowywane są informacje o bieżącej konfiguracji urządzenia (ang. running config), które jeśli nie zostaną zapisane są tracone w przypadku ponownego uruchomienia routera. Do pamięci RAM kopiowany jest również system operacyjny a dodatkowo w pamięci przechowywana jest tablica routingu (informacja o dostępnych sieciach – sieci bezpośrednio podłączone oraz sieci zdalne). Część pamięci wydzielona jest na buforowanie pakietów (miejsce w którym okresowo są zapisywane pakiety odebrane z jednego interfejsu przed przekazaniem go do innego) oraz na bufor ARP (pamięć przeznaczona na zapisywanie powiązań adres MAC – adres IP),
  • NVRAM (ang. Nonvolatile Random Access Memory) – pamięć trwała, to na niej przechowywana jest konfiguracja początkowa routera (ang. startup config),
  • flash – pamięć zawierająca system IOS, umożliwia dokonanie aktualizacji systemu.

Pracą routera Cisco steruje system operacyjny Cisco IOS. Cała procedura zarządzania routerem sprowadza się do wpisania odpowiednich poleceń za pomocą klawiatury w tzw. trybie tekstowym (ang. command-line interface). Możliwe jest skorzystanie z trybu graficznego wykorzystując do tego narzędzie Cisco SDM (ang. Cisco Security Device Manager) ale wiąże się to z dodatkową konfiguracją routera a tak naprawdę tylko poprzez poznanie poleceń uzyskasz wiedzę o tym jak dany router działa i jak jest skonfigurowany. Tak naprawdę nie zniechęcam Cię czytelniku do wykorzystania tego sposobu konfiguracji routera lecz w pewnych sytuacjach łatwiej jest użyć linii poleceń zaś w innych środowiska graficznego (tworzenie ACL, Zone Based Firewall).

Każde urządzenie sieciowe posiada interfejsy. Interfejs routera umożliwia fizyczne połączenia go z innym urządzeniem.

Każdy router Cisco wyposażony jest w interfejsy, które są zamontowane fabrycznie. Ich rodzaj i ilość zależy od konkretnego modelu routera. Dodatkowo budowa routerów Cisco opiera się na koncepcji modułowej, oznacza to że podstawowe funkcje routera mogą zostać rozszerzone poprzez zakup dodatkowych modułów, które to wzbogacają startowe możliwości urządzenia. Moduły te to tzw. karty WIC (ang. WAN Interface Card). Oczywiście router musi mieć możliwość ich zamontowania. Ilość kart, które można dołożyć do routera zależy również od konkretnego modelu urządzenia. Karta WIC jest modułem, który może przybrać różne kształty i postać a oferowana funkcja zależna jest od twoich potrzeb i potrzeb sieci a i niestety bardzo często o budżetu ponieważ niektóre moduły potrafią być naprawdę drogie.

Porty (interfejsy) z którymi najczęściej będziesz miał do czynienia to:

interfejsy ethernet służące do podłączenia kabla miedzianego, jak i światłowodowego. Uzależniony typ zależny jest od użytej technologii w sieci. Interfejsy jakie spotkasz będą zróżnicowane również pod względem oferowanej prędkości, spotkasz interfejsy standardu ethernet, fast ethernet oraz gigabit ethernet.

interfejsy szeregowe (ang. serial)umożliwiają np. łączenie sieci LAN za pomocą różnych tech­nologii WAN.

port konsoli, oznaczony jako CONSOLE, podstawowy port umożliwiający konfigurację routera. Do podłączenia z routerem niezbędny jest przewód zakończony z jednej strony wtykiem RJ45 a z drugiej wtykiem DB9 (tzw. COM). Odpowiedni przewód najczęściej dostarczany jest razem z routerem choć niestety czasem się zdarza w szczególności gdy sprzęt kupujemy z drugiej ręki, że o odpowiednie okablowanie musimy zadbać sami. Możliwe jest zastosowanie przejściówek tj. adapter DB9-RJ45 plus tzw. przewód odwrócony (ang. rollover). Czasem większym problemem jest brak odpowiedniego złącza w komputerze ponieważ ten typ złącza (COM) jest już rzadko spotykany w nowych konstrukcjach płyt głównych. Ale i na to jest rada ponieważ można kupić adapter USB-COM lub skorzystać z kart rozszerzeń (laptopy) PCMCIA bądź ExpresCard. W przypadku komputerów stacjonarnych dozwolony jest zakup dodatkowej karty rozszerzeń na której będzie znajdować się potrzebne nam złącze. Karty rozszerzeń do działania wykorzystują interfejs PCI bądź PCI-e.

 źródło: https://learningnetwork.cisco.com/thread/62578
https://www.sonicwall.com/us/en/support/2213.html

Do konfiguracji routera wykorzystujemy program tzw. emulator terminalu. Do wyboru mamy windowsowy HyperTerminal bądź aplikację PuTTY lub Tera Term.

port AUX(ang. auxiliary)- podobnie jak to się ma z interfejsem konsolowym jest portem zarządza­nia routera. Z potem tym najczęściej łączy się modem celem wdzwonienia się do routera przez łącza telekomunikacyjne. Obecnie port AUX jest rzadko stosowany.

Gdy konfigurujemy router po raz pierwszy jedynym dostępnym sposobem jest skorzystanie z portu oznaczonego jako CONSOLE. Łączymy komputer jednym z sposobów podanych powyżej i uruchamiamy wybrany emulator terminali.

W przypadku gdy korzystasz z HyperTerminal kliknij menu Start i wybierz Uruchom. W oknie Uruchamianie wpisz hypertrm i naciśnij klawisz Enter. Program ten niestety dostępny jest standardowo tylko w systemie Windows XP i starszych. Microsoft w nowszych systemach tj. Vista, Windows 7 oraz Windows 8 aplikacji tej nie umieścił. Można temu szybko zaradzić (pod warunkiem, że mamy dostęp do Windows XP) kopiując poniższe pliki:

C:\Program Files\Windows NT\hypertrm.exe
C:\Windows\system32\hypertrm.dll

Program bez problemu uruchamia się w nowszych wersjach systemu Windows.

Korzystając z programu HyperTerminal (zresztą z pozostałych również) należy go odpowiednio skonfigurować. Oczywiście konfiguracja odnosi się do portu COM do którego podłączony jest router. Opcje, które należy podać to:

• • Liczba bitów na sekundę (ang. Speed): 9600
  • Bity danych (ang. Data bits): 8
  • Parzystość (ang. Parity): brak
  • Bity stopu (ang. Stop bits): 1
  • Sterowanie przepływem (ang. Flow controlo): brak

Po konfiguracji będzie można uzyskać połączenie z routerem. Program HyperTerminal można wykorzystać również do zestawienia połączenia telnetowego. Program nie obsługuje połączeń szyfrowanych SSH.

Drugim programem, który możemy użyć do uzyskania połączenia z routerem celem jego konfiguracji jest PuTTY. Program jest darmowy i możemy go pobrać z stąd: http://www.chiark.greenend.org.uk/~sgtatham/putty/

PuTTy jest klientem usług Telnet, SSH i Rlogin, działa pod systemami operacyjnymi Microsoft Windows oraz Unix/Linux.

Konfiguracja sprowadza się do ustawienia opcji podanych już przy okazji konfigurowania programu HyperTerminal oraz wybraniu portu COM.

Kolejnym programem, który możemy użyć by zestawić połączenie z routerem jest Tera Term. Jest to darmowy, prosty program do obsługi połączeń modemowych oraz telnetowych. Program możemy pobrać np. z tej strony: http://logmett.com/index.php?/download/tera-term-480-freeware.html

Routery Cisco jak już zostało wspomniane posiadają również złącza szeregowe, które mogą być użyte do podłączenia naszego routera z siecią WAN. Natomiast w laboratorium tego typu połączenia zestawiane pomiędzy routerami najczęściej symulują połączenia WAN. Aby wykorzystać tego typu złącza niezbędne jest dobranie odpowiedniego typu kabla a jak widać na rysunku poniżej router może obsługiwać różne typy złączy.

źródło: http://www.cisco.com/en/US/docs/wireless/mwr_1941/hardware_install/1941_hardware_install/guide/cablspec.html

Najczęściej stosowane są standardy EIA/TIA-232, EIA/TIA-449, V.35, X.21, EIA-530 i wszystkie te standardy reprezentowane przez odpowiednie złącza są łączone z portem DB-60 znajdującym się w routerze. Tak więc port ten może obsługiwać pięć różnych standardów okablowania. W nowych urządzeniach spotkamy się z interfejsem smart serial. Interfejs ten jest znacznie mniejszy od już zaprezentowanych i jednocześnie umożliwia zestawienia łącza o wyższej przepustowości.

Jak już jesteśmy przy okablowaniu to warto jeszcze przypomnieć o zasadzie łączenia ze sobą różnych urządzeń sieciowych czyli kiedy użyć kabla prostego (ang. straight cable) a kiedy kabla z przeplotem (ang. crossover cable)?

Źródło: https://learningnetwork.cisco.com/thread/62578

Jak wiesz czytelniku to super a jeśli pytanie to sprawiło Ci trudność to już śpieszę z pomocą.

Wyobraź sobie dwa worki w jednym worku znajduje się komputer i router w następnym hub i switch. By łatwo zapamiętać jakiego kabla użyć, zastosuj o to taką zasadę: w ramach jednego worka użyj kabla skrosowanego (z przeplotem) natomiast jeżeli będziesz łączył urządzenia, które znajdują się w różnych workach kabla prostego (be przeplotu).

Tak więc kabel prosty użyj w następujących połączeniach:

• • komputer – przełącznik,
  • komputer – hub
  • router – przełącznik,
  • router – koncentrator

natomiast kabel skrosowany w połączeniach poniżej:

• • komputer – komputer
  • router – router
  • komputer – router
  • przełącznik – przełącznik
  • koncentrator – koncentrator
  • przełącznik - koncentrator

Podczas pracy z systemem IOS rozróżniamy różne tryby pracy routera. Każdy z trybów od pozostałych można rozróżnić po znaku gotowości (prompt), w zależności od ustalonego symbolu/składni wiemy, w którym miejscu systemu IOS się znajdujemy. Wykorzystywane tryby zależą od tego co aktualnie konfigurujemy ale możemy wyróżnić trzy z którymi będziemy mieli do czynienia najczęściej. Należą do nich tryb użytkownika (ang. user exec mode), tryb uprzywilejowany (ang. privileged mode) oraz tryb konfiguracji (ang. configuration mode).

Dla początkujących pewna uwaga - dane polecenie jest dostępne i wykonywane w odpowiadającym mu trybie urządzenia, więc gdy coś Ci nie wychodzi sprawdź czy polecenie, które wydajesz jest wydawane w odpowiednim trybie.

Tryb użytkownika ograniczony jest jedynie do przeglądania konfiguracji routera oraz monitorowania jego stanu. Zmiana konfiguracji routera w tym trybie jest niemożliwa. Tryb ten oznaczony jest znakiem >.

Drugi z dostępnych trybów to tryb uprzywilejowany, tryb ten identyfikowany jest przez znak gotowości #. Umożliwia pełną konfigurację routera a także przegląd wszystkich jego ustawień. Ze względu na możliwość zmiany sposobu działania routera przejście do tego trybu najczęściej jest zabezpieczone hasłem. Z tego trybu możliwy jest bezpośredni dostęp do trybu konfiguracji routera.

Tryb konfiguracji globalnej jest trybem służącym do konfigurowania podstawowych parametrów routera. W trybie tym mamy możliwość na zmianę takich parametrów jak: adresy IP dostępnych interfejsów routera, konfiguracja routingu statycznego i dynamicznego oraz wiele innych parametrów. Tryb ten rozpoznajemy po słowie config ujętym w nawiasie.

Podczas korzystania z konsoli można posiłkować się następującymi skrótami klawiaturowymi (niektóre skróty zależne są od użytego oprogramowania):

Tab - kończy jednoznaczne polecenie,

Ctrl+R - ponownie wyświetla linię,

Ctrl+Z - wychodzi z dowolnego trybu konfiguracji do trybu uprzywilejowanego,

Ctrl+N lub strzałka w górę - poprzednie polecenie,

Ctrl+P lub strzałka w dół - następne polecenie,

Ctrl+Shift+6 - przerywa wykonywane, bieżące polecenie (czasem trzeba wcisnąć dwukrotnie),

Ctrl+C - przerywa polecenie i opuszcza tryb konfiguracyjny,

Ctrl+A - przenosi na początek linii,

Ctrl+E - przenosi na koniec linii,

Ctrl-D - kasuje bieżący znak (zamiast przycisku Delete).

Możemy również sterować pracą samego terminala czyli ilością zapamiętywanych poleceń. Historia wpisywanych poleceń jest domyślnie włączona. Jakby z jakiegoś powodu udogodnienie te było wyłączone to można je uaktywnić za pomocą polecenia terminal history. Zmiana ilości zapamiętanych poleceń następuje za pomocą komendy -

terminal history size <ilość_poleceń>, wartości dozwolone od 0 do 256. Powrót do wartości domyślnych (10 ostatnich poleceń) następuje po wydaniu polecenia - terminal no history size natomiast wyłączenie historii wpisywanych poleceń terminal no history. Wszystkie polecenia wydajemy w trybie uprzywilejowanym.

Celem szczegółowego omówienia wybranych opcji konfiguracji routera wprowadźmy następującą topologię sieci:

Sekwencja uruchomieniowa routera przebiega podobnie jak w przypadku normalnego komputera. Pierwszą czynnością jest zainicjalizowanie testu POST (ang. Power-On Self Test). Celem testu jest sprawdzenie wszystkich komponentów routera. Sprawdzane są następujące podzespoły: procesor, pamięć RAM, interfejsy.

Po przejściu testu POST router ładuje system IOS. Po załadowaniu IOS, router przechodzi do wczytania konfiguracji startowej routera, która najczęściej znajduje się w pamięci NVRAM (standardowe ustawienia choć możliwa jest zmiana lokalizacji pliku lokalizacji startowej). Jeśli plik konfiguracji jest odnaleziony następuje proces konfiguracji routera według danych zawartych w pliku konfiguracyjnym. Tak więc konfiguracja startowa (ang. startup-config) zapisana w pamięci NVRAM routera (choć może również być pobrana z serwera TFTP), ładowana jest podczas startu urządzenia. Schemat procesu startu można przedstawić za pomocą poniższego schematu.

W pliku konfiguracji startowej znajdują się m.in. takie informacje jak: adresy interfejsów, hasła, informacje o routingu a także inne bardziej szczegółowe ustawienia. Podczas rozruch zawartość pliku zostaje skopiowana tworząc tzw. konfigurację bieżącą (ang. running-config). Wprowadzając jakiekolwiek zmiany wprowadzamy je do konfiguracji bieżącej a ustawienia te obowiązują do momentu w którym router jest włączony. Jeśli nastąpi np. zanik napięcia i nastąpi ponowne uruchomienie routera, konfiguracja bieżąca jest kasowana i następuje ponowne załadowanie konfiguracji startowej. Dlatego jeśli wprowadzamy jakiekolwiek zmiany i chcemy by obowiązywały one z każdym uruchomieniem routera nie zapomnijmy zapisać bieżących ustawień. Do utworzenia pliku konfiguracji startowej służy polecenie: copy running-config startup-config (dawniej – write memory).

Jeśli z jakiś powodów spotkamy się z informacją o niemożliwości zapisania pliku konfiguracyjnego w pamięci NVRAM, to jest to najprawdopodobniej oznaka w której rozmiar zapisywanego pliku jest większy niż rozmiar dostępnej pamięci. W takim przypadku możemy zdecydować się na włączenie kompresji pliku konfiguracyjnego. Włączenie kompresji dokonujemy w trybie konfiguracji globalnej poprzez wydanie polecenia – service compress-config.

Jeżeli chcemy wykonać ponowny rozruch routera wydajemy polecenie - reload

Nazwę routera zmieniamy w trybie konfiguracji wydając polecenie hostname <nazwa_routera>. Nazwa routera używana jest przez serwer DNS celem odwzorowania jej na adres IP.

Ustawienie czasu i daty dokonuje się w trybie uprzywilejowanym za pomocą polecenia clock set <gg:mm:ss> <dzień> <miesiąc> <rok>

Czas na routerze może być synchronizowany za pomocą serwera czasu NTP (ang. Network Time Protocol). Serwer czasu może być uruchomiony w naszej sieci lub można skorzystać z serwerów czasu dostępnych w Internecie. W naszym przykładzie router R2 jest źródłem czasu dla pozostałych urządzeń. Celem ustawienia źródła synchronizacji czasu wydajemy polecenie ntp server <adres_serwera_synchronizacji> -oczywiście można podać kilka źródeł z których czas będzie zynchronizowany.

Stan synchronizacji z serwerem czasu sprawdzamy za pomocą polecenia - show ntp associations.

Nie we wszystkich urządzeniach CISCO została zaimplementowana obsługa czasu realizowana dzięki protokołowi NTP. Jeśli urządzenie nie obsługuje protokołu NTP to najprawdopodobniej poradzi sobie z protokołem SNTP (ang. Simple Network Time Protocol) będącym podzbiorem standardu NTP. Aby włączyć protokół SNTP wydaj polecenie - sntp server <adres_serwera_synchronizacji>.

Konfiguracja routera umożliwia ustawienie szeregu bannerów powitalnych. Konfiguracja polega na użyciu polecenia banner <rodzaj_ustawianego_banneru> <znak_początku/końca edycji>. Polecenie wydajemy w trybie konfiguracji globalnej. Znak początku/końca edycji banneru dobieramy dowolnie a znak ten informuje router o zakończeniu tworzenia banera. Cały tekst banneru zawarty jest pomiędzy wybranym symbolem. Wybranego znaku nie używamy w tekście tworzonego banneru, ponieważ użycie go spowoduje zakończenie edycji.

Pierwszym bannerem, który możemy ustawić jest tzw. banner MOTD (ang. Message of the Day). Baner ustawiamy poleceniem banner motd <znak_początku/końca edycji>.

Banner ten pojawia się zaraz po nawiązaniu połączenia z routerem (poniżej przykład nawiązania połączenia z wykorzystaniem sesji telnet) a głównym celem stosowania banneru jest poinformowanie próbujących zalogować się użytkowników o konsekwencjach prawnych towarzyszących temu procesowi.

Banner LOGIN pojawia się po MOTD lecz przed zalogowaniem. Polecenie, które ustawia ten typ banneru to:

banner login <znak_początku/końca edycji>.

Poniżej przykład włączenia banneru MOTD i LOGIN.

Banner EXEC jest trzecim typem ekranu informacyjnego, który możemy skonfigurować. Konfiguracja baneru składa się do wydania polecenia banner exec <znak_początku/końca edycji>. Banner ten pojawia się po poprawnym zalogowaniu się do routera.

Banner usuwamy za pomocą polecenia: no banner <motd | login | exec>

Każdy router Cisco posiada pewną ilość miejsca, które jest przeznaczone na pliki systemu IOS (flash) oraz zapis konfiguracji (NVRAM). Dodatkowo pamięć możemy rozszerzyć poprzez dodanie dodatkowych kart flash (karta CF), ilość tych kart zależna jest od modelu routera ale najczęściej przyjmuje wartość od jednej do dwóch kart.

System routera został wyposażony w polecenia, które są odpowiedzialne za zarządzanie systemem plików routera oraz za zarządzanie plikami. Jedną z komend, która pozwala nam na poznanie ilości i typu zainstalowanej pamięci jest polecenie – show file systems.

Jak widać po powyższym zrzucie router dysponuje 55 kB pamięci NVRAM, 16 MB pamięci flash oraz 32 MB dodatkowej pamięci, która jest zamontowana w slot0.

Informacje o ilości dostępnego miejsca uzyskamy również po wydaniu polecenia – show version

Polecenie show version dodatkowo zdradzi nam informacje o: wersji systemu IOS, interfejsach, położeniu systemu IOS, procesorze, ilości pamięci RAM, NVRAM oraz flash czy informacja o rejestrze konfiguracji.

Dokupienie kart CF i pozyskane w ten sposób dodatkowe miejsce możemy przeznaczyć np. na zapisanie konfiguracji routera. Po wydaniu komendy: copy running-config slot0: i podaniu nazwy pliku, kopia konfiguracji zostaje zapisana na karcie (zwróć uwagę na pytanie – Erase slot0: before copying?). Polecenie: show <nośnik> ukarze namstrukturę plików/katalogówzapisanych na danym nośniku.

Na dodanej karcie (oczywiście jeśli mamy taką potrzebę) możemy wykonać proces partycjonowania. Proces ten polega na wydaniu polecenia: partition <ilość_partycji> <rozmiar_partycji>. Polecenie te w zależności od wersji oprogramowania jak i modelu routera wydajemy w trybie uprzywilejowanym bądź trybie konfiguracji. W przykładzie karta o pojemności 32 MB została podzielona na dwie partycje po 16 MB.

Utworzone partycje będą widoczne po wydaniu już znanego nam polecenia: show file systems

Próba wyświetlenia zawartości partycji (polecenie show slo0:<numer_partycji>: - pisane łącznie) zakończy się informacją o braku wykonania formatowania. Proces formatowania rozpoczyna się po wydaniu komendy – format <miejsce_docelowe>.

Po wydaniu polecenia show file systems uzyskamy informację o wielkości utworzonych partycji oraz ilości dostępnego miejsca.

Po wykonaniu formatowania będzie możliwy zapis na partycjach. Poniżej została wykonana kopia konfiguracji routera na obu utworzonych partycjach (dwa pliki naslot00 oraz naslot01).

Pokazanie zawartości pliku odbywa się za pomocą polecenia – more <lokalizacja_pliku>

Do utworzenia katalogu służy polecenie: mkdir <ścieżka_katalogu>

Przejście do danego katalogu umożliwi nam polecenie cd <ścieżka_katalogu> natomiast do wyświetlenia zawartości katalogu służy polecenie dir.

Kasowanie pliku odbywa się za pomocą polecenia delete <ścieżka_kasowanego_pliku>

Uważny czytający na pewno dostrzeże analogię do systemu DOS jak i wiersza poleceń systemu Windows. Użyte polecenia w systemie IOS są tożsame z wymienionymi systemami operacyjnymi. Choć należy tu dodać, że nie wszystkie są one dostępne w każdym modelu routera a tak naprawdę zależne są od typu zastosowanego systemu plików. Cisco stosuje trzy różne systemy plików a oznacza je jako systemy plików klasy A, klasy B i klasy C.

W tabeli poniżej zebrano zastosowane systemy plików w zależności od modelu urządzenia (źródło: D. Hucaby, S. McQuerry – „Cisco Field Manual: Router Configuration”; K. Dooley, I. Brown – „Cisco IOS Cookbook”)

* - routery serii 3600 standardowo korzystają z systemu plików B lecz od wersji IOS 12.2(4)T dodano obsługę systemu plików klasy C

W drugiej zaś tabeli zebrałem dostępne polecenia, które dotyczą zarządzania plikami wraz z ich opisem oraz rodzajem systemu plików (źródło: http://www.cisco.com/en/US/docs/ios/12_2/configfun/command/reference/frf006.html ).

Do całkowitego skasowania nośnika wykorzystaj polecenie erase <wybrany_nośnik>.

Aby wymazać konfigurację routera użyj polecenia erase nvram (w starszych urządzeniach write erase).

Warto wiedzieć, że celem wykonania kopii ustawień routera, jego konfigurację można zapisać na zewnętrznym serwerze TFTP (ang. Trivial File Transfer Protocol). TFTP jest prostym protokołem wykorzystywanym do przesyłania plików. Bazuje on na protokole UDP, jest bardziej „ubogim” bratem protokołu FTP – ponieważ nie może wyświetlać katalogów, ani uwierzytelniać użytkowników, a jego głównym zadaniem jak już zostało wspomniane jest odczyt i zapis plików na komputerze zdalnym. Celem wykonania kopii konfiguracji routera wydajemy polecenie: copy running-config <tftp://adres_serwera/nazwa_pliku>>.

Poniżej pokazano przykład wykonania kopii konfiguracji routera R3, plik konfiguracji bieżącej został zapisany na serwerze 172.16.1.10.

Jak widać poniżej została również wykonana kopia ustawień routerów R1 oraz R2.

Jako serwer TFTP posłużył darmowy program Tftpd32. Program ten możesz pobrać z tej strony:http://tftpd32.jounin.net/

Proces przesyłania pliku kopii routera można również podejrzeć z poziomu przechwyconych pakietów. Jak widać proces zapisu pliku rozpoczyna się od wysłania pakietu write request na adres serwera 172.16.1.10. Pakiet write request jest datagramem UDP korzystającym z portu 69 (port używany tylko w celu inicjalizacji procesu zapisu/odczytu).

Dane przesyłane są jawnie czyli nie jest użyte żadne szyfrowanie. Przechwycenie transmisji TFTP powoduje zdobycie przez atakującego całej konfiguracji routera a co za tym idzie atakujący ma bardzo cenne informacje dające mu wgląd w sposób działania naszej sieci – użyta adresacja, informacje dotyczące routingu a nawet hasła dostępu do routera (zapisane jawnie lub hashe haseł).

Poniżej przykład przechwyconej transmisji (przykład powyżej kopia wysłana z routera R3 do serwera TFTP).

Proces odwrotny czyli kopiowanie pliku konfiguracji z serwera TFTP odbywa się po wydaniu polecenia:

copy <tftp://adres_serwera/nazwa_pliku> running-config>. Poniżej na rysunku przykład przywrócenia konfiguracji z wcześniej wykonanej kopii. Kierunek kopiowania pliku to: z serwera TFTP (172.16.1.10) do routera R3 (172.16.1.1).

Proces transferu pliku można również zaobserwować przeglądając logi serwera TFTP.

Kopiowanie jest również widoczne w oknie Wireshark w procesie sniffingu pakietów. Po bliższym zapoznaniu się z zawartością przechwyconych pakietów można zaobserwować, że pakiet read request wysłany jest z adresu IP 172.16.1.1 (router R3) na adres IP serwera TFTP 172.16.1.10 i jest to datagram UDP o porcie docelowym 69.

Tak naprawdę aby skorzystać z TFTP wcale nie musimy mieć dedykowanego serwera ponieważ rolę serwera może pełnić każdy inny router Cisco. Przeanalizujmy oto taką sytuację: serwer TFTP 172.16.1.10 jest niedostępny ponieważ uległ on awarii a trzeba przywrócić konfigurację routera R3, która na skutek błędu administratora została wykasowana. Administrator sieci był na tyle przewidujący, że umieścił kopię konfiguracji routerów również w pamięci flash routera R2. Celem jest więc przywrócenie konfiguracji routera R3 z kopii pliku znajdującego na routerze R2.

Kopia konfiguracji routera R3 na routerze R2 została wykonana za pomocą polecenia:

copy <tftp://adres_serwera/nazwa_pliku> flash:

Podczas wykonywania tego polecenia musimy podać:

1. 1. nazwa pliku docelowego, kliknięcie Enter powoduje przyjęcie nazwy domyślnej,
   2. pytanie o uprzednie skasowanie pamięci flash, jeśli zatwierdzimy zawartość pamięci zostaje skasowana a następnie kopiowany jest plik z lokalizacji zdalnej.

Zawartość pamięci flash sprawdzamy za pomocą polecenia: show flash

Aby móc wykonać zadanie naszym pierwszym krokiem jest uruchomienie usługi serwera TFTP na routerze R2. Aby to wykonać w trybie konfiguracji globalnej wydaj polecenie:

tftp-server <lokalizacja_pliku_który_chcemy_udostępnić>

Plik backup_r3 zawierający konfigurację routera R3 został udostępniony, można go skopiować na inne urządzenie.

Proces kopiowania wykonujemy znanym już nam poleceniem:

copy <tftp://adres_serwera/nazwa_pliku> running-config.

Oprócz protokołu TFTP do wykonania kopii konfiguracji (choć nie tylko) możemy użyć również protokołu FTP.

Protokół FTP (ang. File Transfer Protocol) jest protokołem transferu plików typu klient-serwer. Do działania w przeciwieństwie do TFTP wykorzystuje bardziej pewny protokół TCP zapewniając w ten sposób pewne dostarczenie pliku. Protokół ten umożliwia uwierzytelnienie.

Opis podstawowych poleceń protokołu FTP umieściłem tu: http://slow7.pl/windows-7/item/54-nie-samym-gui-czlowiek-zyje-rzecz-o-cmd

Dane niezbędne i wykorzystywane przez protokół FTP czyli nazwę użytkownika i hasło możemy zapisać w pamięci routera (tryb konfiguracji globalnej):

1. 1. podanie nazwy użytkownika FTP – ip ftp username <nazwa_użytkownika>,
   2. hasło użytkownika FTP – ip ftp password <hasło_użytkownika>.

Wykonanie kopii konfiguracji (kopiowanie pliku na serwer FTP) odbywa się poprzez wydanie polecenia:

copy running-config ftp

Po wydaniu polecenia musimy dodatkowo określić:

1. 1. adres serwera FTP,
   2. nazwa pliku docelowego.

Po wykonaniu polecenia plik zostaje zapisany na serwerze FTP.

Pomimo tego, że protokół FTP daje nam możliwość skorzystania z uwierzytelnienia czyni go tylko nieznacznie bezpieczniejszym protokołem niż TFTP. Dzieje się tak ponieważ protokół ten również wszystkie informacje przesyła trybem otwartym.

Poniżej przechwycona sesja pomiędzy routerem R3 a serwerem FTP. Jak widać dane niezbędne do uwierzytelnienia oraz treść przesłanej informacji zostaje wyodrębniona z przechwyconych pakietów.

Oczywiście proces kopiowania z wykorzystaniem protokołu FTP może być przeprowadzony w obydwie strony, tak więc by przywrócić kopię konfiguracji z serwera FTP wydaj polecenie - copy ftp: running-config

Do przeprowadzenia całej operacji można również użyć znanego formatu URL. Dzięki formatowi URL określamy adres serwera, nazwę użytkownika i hasło. Tak więc polecenie przywracania kopii mogłoby być zapisane w ten sposób:

copy ftp://jankow:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript./backup_r3 running-config

W podanym poleceniu dwukropek oddziela nazwę użytkownika od hasła, natomiast znak małpy wyznacza koniec informacji o użytkowniku i początek adresu serwera FTP. Znak ukośnika / używamy do określenia katalogu w którym znajduje się kopiowany plik.

Serwer FTP można wykorzystać również do wykonania awaryjnego zrzutu pamięci routera w razie wystąpienia jakiegoś poważnego błędu działania. Zrzuty te mogą być pomocne w poznaniu przyczyn wystąpienia błędu, który przekłada się na nieprawidłowe funkcjonowanie urządzenia. Zrzut jest zapisem stanu routera przed wykonaniem restartu, tworzone są dwa pliki (domyślnie nazwa_routera-core – główna pamięć systemu oraz nazwa_routera-coreiomem – pamięć interfejsów wejścia-wyjścia), które ze względu na swoją objętość nie mogą być zapisane w pamięci trwałej urządzenia. Aby wykonać zrzut pamięci routera trzeba posłużyć się poleceniem exception dump wydanym w trybie konfiguracji routera.

1. 1. określenie nazwy użytkownika FTP,
   2. określenie hasła użytkownika FTP,
   3. określenie protokołu odpowiedzialnego za transfer zrzutu (domyślnie: TFTP),
   4. określenie obszaru pamięci, który będzie przeznaczony na utworzenie zrzutu (domyślnie: 16384 bajty),
   5. adres serwera zrzutu.

Po skonfigurowaniu wszystkich opcji, warto przeprowadzić test wprowadzonych ustawień, by wymusić na routerze wykonanie zrzutu pamięci wydaj polecenie write core (tryb uprzywilejowany).

Jak widać na zrzutach powyżej i poniżej proces przebiegł prawidłowo, router wykonał zrzut i zapisał pliki na serwerze FTP.

Analizując wymuszony proces zapisu zrzutu pamięci routera można zauważyć, że podane pliki nie są poddane kompresji (writing uncompressed). By wymusić na routerze wykonanie kompresji pliku przed jego przesłaniem należy wydać polecenie - exception core-file <nazwa_pliku_zrzutu> compress

By ponownie sprawdzić poprawność ustawień wydaj znane już Ci polecenie – write core

Porównując rozmiary utworzonych plików widać różnicę w ich rozmiarze.

W codziennej pracy by przynajmniej trochę zautomatyzować i uprościć sobie pracę z routerem warto skorzystać z mechanizmu tworzenia aliasów poleceń. Alias upraszcza procedurę wprowadzani długich i skomplikowanych poleceń. Składnia polecenia tworzenia aliasu jest następująca: alias exec <nazwa_aliasu> <polecenie_wykonane_po_wprowadzeniu_aliasu>

Poniżej zostały utworzone dwa aliasy:

1. 1. alias tr (od tablica routingu), po wywołaniu aliasu zostaje wykonane polecenie: show ip route,
   2. alias ib (od interface brief), po wywołaniu aliasu zostaje wykonane polecenie: show ip interface brief.

Przeważnie komunikując się z urządzeniami w naszej sieci używamy adresów IP, które tym urządzeniom są przypisane. Ale nic nie stoi na przeszkodzie by komunikować się za pośrednictwem nazw urządzeń. Czyli chodzi o to, by zamiast wpisywać ping 10.0.0.1 celem sprawdzenia dostępności routera R1 wydać polecenie ping r1. Aby móc korzystać z tego typu poleceń (adres IP jest zastępowany nazwą urządzenia) możemy zdecydować się na jedno z dwóch rozwiązań:

1. 1. statyczna tablica nazw stacji zapisana w konfiguracji routera,
   2. system nazw domenowych DNS.

Pierwszy sposób polega na dodaniu statycznych wpisów, które wiążą nazwę z konkretnym adresem IP. Wadą tego rozwiązania jest lokalny charakter takiego wpisu. Oznacza to nic innego, że utworzony wpis na routerze R1 będzie dostępny tylko na tym urządzeniu.

Wpis do konfiguracji routera dodajemy za pomocą komendy - ip host <nazwa_urządzenia> <adres_IP>

Od tej pory możemy odwoływać się do nazwy urządzenia np. w poleceniu ping.

W naszym przykładzie np. router R3 posiada dwa adresy IP – pierwszy to 10.0.0.6 zaś drugi to 172.16.1.1, te dwa adresy mogą być użyte do utworzenia odwzorowania. Oba adresy będą wykorzystane w takiej kolejności w jakiej zostały podane w poleceniu konfiguracyjnym.

 Przy tworzeniu tablicy nazw polecenie ip host pozwala także na zdefiniowanie konkretnych portów TCP. Poniżej zostało zdefiniowane powiązanie pomiędzy adresem 10.0.0.6 port 80 a nazwą www. Następnie nazwa ta została wykorzystana w poleceniu telnet. Następuje próba nawiązania połączenia z portem 80 pod adresem 10.0.0.6.

Tablicę nazw zdefiniowanych hostów poznamy po wydaniu polecenia - show hosts

Aby wykasować wpis z tabeli nazw stacji wydaj polecenie no ip host <nazwa_urządzenia> <adres_IP>.

Drugim ze sposobów jest skorzystanie z serwera DNS (domyślnie włączone), który dla każdego podłączonego urządzenia (klienta) będzie rozwiązywał nazwy urządzeń tj. kojarzył w parę nazwa urządzenia – jego adres IP. Rozwiązanie drugie jest o tyle wygodniejsze gdyż serwer DNS może obsługiwać wielu klientów przez co dostęp do niego mogą mieć wszystkie urządzenia znajdujące się w sieci. Brak tu lokalnego tworzenia tablicy odwzorowań, tablica taka tworzona jest na serwerze DNS i dostępna dla wszystkich.

W przypadku braku serwera DNS (czasem odwzorowanie może być również wyłączone na samym routerze) próba uzyskania adresu urządzenia kończy się niepowodzeniem.

W naszej testowej topologii rolę serwera DNS pełni komputer 172.16.0.10. Po włączeniu serwera i konfiguracji routera, serwer zaczyna rozwiązywać nazwy.

Konfiguracja routera sprowadza się do włączenia funkcji DNS na samym urządzeniu za pomocą komendy - ip domain-lookup (tryb konfiguracji routera) oraz określeniu adresu IP serwera – polecenie ip name-server <adres_IP_serwera_DNS> (można dodać wiele adresów IP różnych serwerów DNS). Opcjonalnie możemy podać nazwę domeny – ip domain-name <nazwa_domeny>.

Jak widać na przykładach poniżej i powyżej łączność z serwerem DNS jest zapewniona.

Adresy odwzorowań uzyskane dzięki serwerowi DNS są dostępne po wydaniu polecenia: show hosts

Jeśli w naszej sieci brak jest serwera DNS to dobrą praktyką jest wyłączenie funkcji zamiany podanej nazwy na adres IP. Funkcję tą wyłączymy po wpisaniu no ip domain-lookup. Wyłączenie funkcji spowoduje również zablokowanie dość irytującego przestoju, który pojawia się w razie wpisania błędnego polecenia.

Dodatkowo możemy zmienić domyślny sposób działania linii poleceń EXEC, który nakazuje routerowi nawiązanie połączenia sesji telnet, gdy zostanie wpisana nazwa, która nie jest poleceniem systemu IOS. Zmianę tą dokonamy wpisując polecenia zgodne z poniższym zrzutem. Wydane polecenia podajemy w trybie konfiguracji linii wirtualnych. Ten typ konfiguracji nie był jeszcze omawiany i podane polecenia stanowią nijako wyprzedzenie omawianych treści.

Każde urządzenie znajdujące się w naszej sieci LAN nieważne czy jest to router czy komputer tworzy swoją lokalną tablicę danych ARP (ang. Adress Resolution Protocol). Tablica ta zawiera odwzorowania adresów warstwy drugiej (adres MAC) na odpowiadające im adresy warstwy trzeciej (adres IP). Obydwa adresy kojarzone są w pary a proces ma z reguły charakter dynamiczny (odwzorowanie następuje automatycznie, dzięki protokołowi ARP), choć można powiązanie wykonać samemu (tu możesz doczytać - http://slow7.pl/windows-7/item/54-nie-samym-gui-czlowiek-zyje-rzecz-o-cmd).

Wyświetlenie tablicy ARP odbywa się po wydaniu polecenia – show arp. Zostaje wyświetlona tablica w której to zebrane są informacje o: protokole, adresie IP, czasie powiązania, adresie MAC oraz interfejsie.

To, że jest to proces dynamiczny można zaobserwować w momencie podłączenia nowego hosta. Tablica ARP zostaje uzupełniona o nowy wpis w momencie zaistnienia pierwszej komunikacji z nowo podłączonym hostem. Aktualizacja tablic może nastąpić również już w momencie podłączenia nowego urządzenia do sieci. Ponieważ wiele urządzeń wysyła pakiet powiadomienia ARP zaraz po fakcie w którym stwierdzają, że są z siecią połączone. Pakiety ARP mają charakter rozgłoszeniowy i dlatego muszą być przetwarzane przez wszystkie urządzenia znajdujące się w określonej domenie rozgłoszeniowej.

Do naszej sieci został podłączony nowy host o adresie IP 172.16.1.20, jak widać po analizie tablicy ARP przedstawionej na powyższym zrzucie, host ten (a raczej adres IP przypisany temu hostowi) nie ma swojego odwzorowania w postaci pary adres IP – adres MAC.

Po przypisaniu adresu IP zostaje wysłany ping do routera R3.

Jak widać poniżej po zaistnieniu komunikacji pomiędzy hostem a routerem w tablicy ARP pojawia się odpowiedni wpis.

Oczywiście jeśli istnieje taka potrzeba wpis ARP możemy ustawić samemu jako wpis statyczny. Cała procedura sprowadza się do wydania polecenia - arp <adres_IP> <adres MAC> arpa (arpa dla sieci typu Ethernet). Poprawność wprowadzenia wpisu sprawdzamy znanym nam poleceniem – show arp

By poznać jaki adres MAC przypisany jest do konkretnego adresu IP – wydaj komendę – show ip arp <adres_IP>

By poznać adres IP, który jest przypisany do adresu MAC – wydaj komendę – show ip arp <adres_MAC>

Aby poznać powiązania, które są dostępne przez konkretny interfejs – wydaj komendę – show ip arp <interfejs>

Aby przeszukiwanie było szybkie i efektywne mechanizm odpowiedzialny za obsługę tablicy ARP, po określonym czasie usuwa nie odświeżone wpisy. By poznać czas usunięcia nieaktywnego wpisu, wydaj polecenie - show interfaces <nazwa_interfejsu>. Sekcja ARP Timeout dostarczy Ci informacji o czasie usunięcia.

Jak widać router usunie niewykorzystane dane ARP po czterech godzinach (ustawienie domyślne).

Aby zmienić domyślny czas usunięcia danych ARP w trybie konfiguracji interfejsu wydaj komendę - arp timeout <czas_w_sek> Możliwy dostępny zakres: od 0 do 2147483.

Jak widać powyższe polecenie zmieniło czas usunięcia na 15 minut.

W razie wystąpienia problemów i jeśli tych problemów doszukujemy się w protokole ARP można ręcznie wymusić oczyszczenie pamięci ARP. Oczyszczenie pamięci dokonasz za pomocą polecenia – clear arp-cache

Można wymusić również oczyszczenie pamięci ARP dla konkretnego interfejsu, polecenie – clear arp-cache <interfejs>

Router umożliwia włączenie dodatkowych funkcji, które nazywane są „małymi serwerami”, funkcje te powinny być włączane tylko podczas prowadzenia testów, gdyż uruchomienie niektórych z nich obniża bezpieczeństwo naszej sieci. Jedną właśnie z takich usług jest usługa finger. Aplikacja finger umożliwia zdalne sprawdzenie, kto aktualnie jest zalogowany na routerze. Włączenie funkcji odbywa się za pomocą polecenia – ip finger.

Po włączeniu funkcji, możliwe jest sprawdzenie kto korzysta z routera. Aplikacja dostępna jest z linii poleceń systemu Windows. Jak widać po wywołaniu polecenia aplikacja zdradzi nam loginy aktualnie zalogowanych użytkowników.

Możliwe jest również wywołanie usługi finger z poziomu linii poleceń innego routera. Wywołanie odbywa się poprzez usługę telnet przy wykorzystaniu portu 79.

Pozostałe usługi włączamy za pomocą poleceń: service tcp-small-servers oraz service udp-small-servers.

Wydanie tych poleceń spowoduje włączenie takich usług jak: echo, discard, daytime oraz chargen.

Usługa echo działa na porcie 7 a jej działanie polega na odesłanie do klienta pakietu, który od niego otrzymał. Poniżej przykład w którym klient wprowadza znaki z klawiatury i ten sam znak zostaje do niego odesłany.

Usługa discard do działania wykorzystuje port 9 a umożliwia nawiązanie sesji z routerem, dalsze działanie sprowadza się do ignorowania wszystkich przesyłanych danych.

Jak się można spodziewać wywołanie funkcji daytime spowoduje zwrócenie informacji o dacie i czasie urządzenia. Do działania jest wykorzystywany port 13.

Chargen jest funkcją generowania znaków. Po nawiązaniu polecenia router zaczyna generować dane, które są następnie wysyłane w kierunku klienta. Funkcja działa na porcie 19 i może być wykorzystana do badania obciążenia sieci.

Działanie funkcji w zależności od wykorzystywanego protokołu (TCP bądź UDP) może sięróżnić.

Wyłączenie „małych serwerów” odbywa się za pomocą poleceń no service tcp-small-servers oraz no service udp-small-servers.

Jeżeli chcemy aby router o zadanej godzinie przeładował swój system możemy do tego celu wykorzystać dwa polecenia. Pierwsza komenda to reload in natomiast druga to reload at. Polecenia te mogą stanowić swego rodzaju sposób zabezpieczenia przed wydaniem niewłaściwych poleceń, które spowodują brak dostępu do routera. Wyobraź sobie czytelniku o to taką sytuację w której to administrator zdalnie konfiguruje router wprowadzając poprawki dotyczące routingu czy administrator modyfikuje listy ACL i w skutek błędnie wprowadzonego polecenia następuje zerwanie połączenia z urządzeniem. Brak łączności uniemożliwia naprawienie pomyłki. Cały trik polega na tym, aby przed zaczęciem wprowadzania potencjalnie niebezpiecznych zmian wprowadzić mechanizm opóźnionego restartu. W ten sposób nawet jeśli dojdzie do pomyłki router uruchomi się ponownie z konfiguracją startową, która nie będzie uwzględniała wprowadzonych zmian.

W przypadku wykorzystania polecenia reload in po poleceniu musimy podać czas po którym ma nastąpić ponowne uruchomienie urządzenia. Polecenie przyjmuje kształt reload in <czas_po_którym_nastąpi_restart>. Po wydaniu polecenia nastąpi:

1. 1. jeśli konfiguracja routera uległa zmianie, pytanie o zapisanie zmian,
   2. potwierdzenie wydania polecenia.

Drugie polecenie wymaga od nas podania dokładnej daty i czasu wykonania ponownego rozruchu. Polecenie przyjmuje kształt reload at <czas> <data>.

Router domyślnie na 1 godzinę, 30 minut, 15 minut, 5 minut oraz minutę przed wykonaniem wymuszonego restartu powiadomi nas o tym stosownym komunikatem.

Przegląd zaplanowanych restartów można dokonać po wydaniu polecenia – show reload.

Anulowanie procedury restartu następuje po wydaniu komendy – reload cancel.

Do określenia kondycji routera i jego aktualnego stanu możemy posłużyć się kilkoma poleceniami z rodziny show.

Każdy z routerów oprócz interfejsów fizycznych może obsługiwać interfejsy logiczne (np. interfejsy loopback czy subinterfejsy) lecz ilość obsługiwanych interfejsów logicznych jest ograniczona i zależy od modelu routera jak i wersji systemu IOS. Ilość maksymalnych obsługiwanych interfejsów logicznych w zależności od modelu urządzenia i wersji systemu sprawdzisz tu - http://www.cisco.com/en/US/products/sw/iosswrel/ps1835/products_tech_note09186a0080094322.shtml

Aby sprawdzić ten parametr na urządzeniu wydaj polecenie - show idb

Interfejsy logiczne używamy do różnych celów np. subinterfejsy do tzw. routingu na patyku (ang. routing on a stick) zapewniającego routing pomiędzy VLAN-ami czy przy interfejsach loopback (testowanie). Ponieważ uruchomienie takiego interfejsu zużywa pewne zasoby routera (pamięć, procesor) dlatego ustalono ich maksymalną liczbę.

Aby pokazać zmianę w uzyskiwanych informacjach uruchomiłem dodatkowy interfejs loopback i subinterfejs.

Dzięki poleceniu show processes cpu możemy sprawdzić stan obciążenia routera. Wydanie polecenia powoduje wyświetlenie listy wszystkich uruchomionych procesów wraz z ich procentową wartością obciążenia. Dodanie do polecenia słowa sorted spowoduje posortowanie procesów według obciążenia.

Podobnie możemy sprawdzić ilość pamięci jaka jest zajmowana poprzez poszczególne procesy – show processes memory.

Wydanie polecenia show memory statistics spowoduje wyświetlenie statystyki używanej pamięci.

Jeżeli chcesz sprawdzić historię zajętości procesora użyj komendy - show processes cpu history. Po wydaniu komendy zostaną wygenerowane trzy wykresy, które ukarzą nam procentowe użycie procesora w ostatnich 60 sekundach, 60 minutach oraz 72 godzinach.

Aby poznać szczegóły dotyczące zainstalowanych i wykrytych kart, posłuż się poleceniem – show diag

Dodatkowo możesz się posłużyć poleceniem – show inventory

Kolejna porcja poleceń w następnym wpisie dotyczącym urządzeń Cisco. W następnej odsłonie zajmiemy się poleceniami związanymi z użytkownikiem, hasłami oraz dostępem innym niż konsola.

BIBLIOGRAFIA

http://h0w2.blogspot.com/2011/09/how-to-enable-hyper-terminal-in-windows.html

http://www.cisco.com/en/US/docs/ios/12_2/configfun/command/reference/frf006.html

http://www.cisco.com/en/US/docs/ios/12_2/configfun/configuration/guide/fcf006_ps1835_TSD_Products_Configuration_Guide_Chapter.html

http://www.cisco.com/en/US/docs/ios/12_2/configfun/configuration/guide/fcf009_ps1835_TSD_Products_Configuration_Guide_Chapter.html