Wpis będzie dotyczył konfiguracji podstawowych usług związanych z obsługą systemu Windows Server 2012. Część tematów już poruszyłem, więc odsyłam Cię czytelniku do poprzednich wpisów tu raczej będę się skupiał nad tym by pokazać konfiguracje podstawowych ról i funkcji systemu Windows 2012. Szerzej opiszę te usługi, które jeszcze przeze mnie nie były poruszane (np. konfiguracja DNS czy DHCP). Poradnik ma służyć osobom, które nie mają zbyt dużego doświadczenia w konfiguracji tego typu systemów (choć myślę, że bardziej doświadczeni użytkownicy też kilka ciekawostek znajdą) a jednocześnie pokazać wcześniejsze zaprezentowane przeze mnie przykłady, które dotąd były omawiane w kontekście systemów Windows Server 2003 oraz 2008 w nowym środowisku jakim jest Windows Server 2012.

Jak wiadomo aby host mógł prowadzić poprawną komunikację z innymi urządzeniami budującymi naszą sieć komputerową (inne komputery, serwery, drukarki), host ten musi mieć przypisany poprawny adres IP i maskę sieci a aby uzyskać połączenie z Internetem również adres bramy i serwera (bądź serwerów) DNS. Na samym początku gdy standardy sieciowe dopiero raczkowały konfigurację sieciową należało przeprowadzić ręcznie. Gdy sieć była mała sposób ręcznego przypisywania adresów spełniał swoją rolę ale wraz ze zwiększaniem się rozmiarów sieci proces ten stał się mało efektywny i często w wyniku pomyłek hosty były błędnie konfigurowane czego następstwem były kłopoty z działaniem samej sieci (duplikacja adresów IP, błędna maska itp.). Aby rozwiązać ten problem wymyślono i opracowano protokół BOOTP (ang. Bootstrap Protocol), którego zadaniem było przeprowadzenie procesu automatycznego przypisywania adresów dla nowo podłączanych urządzeń (tak naprawdę gdybyśmy trzymali się chronologii to przed protokołem BOOTP był jeszcze protokół RARP - Reverse Address Resolution Protocol, protokół ten szybko uznano za nieefektywny gdyż po prostu przyznawał adres IP bez adresu maski podsieci i adresu bramy domyślnej). Protokół BOOTP był pierwszym spełniającym oczekiwania, działającym rozwiązaniem problemu ręcznego przypisywania adresów lecz jak to w życiu bywa nie ustrzeżono się błędów w implementacji tego rozwiązania. Gdy błędy naprawiono światło dzienne ujrzało bardziej zaawansowane rozwiązanie czyli protokół DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol). Po pewnym czasie protokół BOOTP całkowicie został zastąpiony przez protokół DHCP. Tak więc protokół DHCP jest do dzisiaj panującą metodą automatycznego przypisywania urządzeniom końcowym informacji konfiguracyjnych podczas podłączania się do sieci.

Jeśli decydujemy się na skorzystanie z systemu Microsoftu to musimy wybrać odpowiednią wersję WS 2003, a z daną wersją serwer może pełnić różne funkcje. Przeczytaj artykuł, poznaj funkcje i wybierz tą wersję która będzie spełniać twoje zapotrzebowanie i oczekiwanie.