OSPF (ang. Open Shortest Path First) to protokół routingu typu łącze – stan (ang.link-state). Początki powstania protokołu OSPF sięgają roku 1987, kiedy to grupa robocza organizacji IETF zajęła się jego tworzeniem i opracowywaniem. Dwa lata później czyli w 1989 roku opublikowano jego pierwszą specyfikację pod nazwą OSPFv1 (dokument RFC 1131). Po wprowadzeniu dodatkowych ulepszeń i poprawek w 1998 roku światło dzienne ujrzała specyfikacja OSPFv2, która obowiązuje do dzisiaj (dokument RFC 2323), natomiast w 1999 roku opisano protokół OSPFv3, którego zadaniem jest obsługa sieci opartych na protokole IPv6 (dokument RFC 2749).

Przeglądając fora i inne strony poświęcone tematyce konfiguracji routerów/przełączników firmy Cisco, często napotykałem się na podstawowe pytania dotyczące zarządzaniu tymi urządzeniami. Osoba, która nagle zaczyna używać i administrować tymi urządzeniami na starcie musi poznać całą masę poleceń, które pozwolą na zarządzanie danym routerem czy przełącznikiem. Dlatego artykuł ten powstał z myślą o przybliżeniu podstawowych kwestii i zebraniu podstawowych poleceń pozwalających na sprawne rozpoczęcie pracy z urządzeniami tego typu.

Protokół CDP (ang. Cisco Discovery Protocol) jest protokołem stworzonym przez firmę Cisco i działającym wyłącznie na urządzeniach tej firmy (routery, switche itd.). Stanowi świetne narzędzie do monitorowania sieci a także może posłużyć przy rozwiązywaniu wszelakich problemów mogących wystąpić w naszej sieci. Protokół ten pozyskuje informacje o bezpośrednio podłączonych urządzeniach Cisco, CDP działa w warstwie 2 modelu ISO/OSI (warstwa łącza danych) co oznacza, że nie musimy nadawać adresów IP, aby protokół ten działał a sąsiadami CDP zostają wszystkie urządzenia fizycznie współdzielące jedno łącze. Po uruchomieniu routera bądź switcha protokół ten jest domyślnie uruchamiany, co pozwala na wykrycie innych sąsiadujących urządzeń Cisco z aktywowanym protokołem CDP.

Protokoły routingu dynamicznego to już trochę inna bajka niż routing statyczny, każde rozwiązanie ma swoje wady i zalety. Routing statyczny sprawdza się w małych sieciach o nieskomplikowanej budowie a zastosowanie routingu dynamicznego w takich sieciach jest całkowicie bezcelowe. Natomiast w dużych sieciach o budowie hierarchicznej w których jest wiele routerów i jest zastosowana redundancja połączeń, routing statyczny w konfiguracji i utrzymaniu staje się kłopotliwy ze względu na niską skalowalność oraz możliwość popełnienia błędu podczas konfiguracji urządzeń. Dlatego wymyślono i stworzono protokoły routingu, które są odpowiedzialne za budowanie tablic routingu a dzięki ich zastosowaniu (oczywiście po uprzedniej konfiguracji) jest zapewniona stała i nieprzerwana łączność pomiędzy wszystkimi urządzeniami budującymi naszą sieć. Koncepcję routingu dynamicznego przedstawiłem głównie na przykładzie już może troszkę leciwego protokołu RIP ale zrozumienie działania tego protokołu stanowi świetną bazę do zrozumienia problemów wynikających z wybrania tego typu rozwiązania a także zdobyta wiedza pozwala lepiej zrozumieć działanie pozostałych protokołów takich jak EIGRP czy OSPF.

By nadążyć za ciągle to pojawiającym się nowym urządzeniom (tablety, smartfony, zegtarki itd.) wymagającym do optymalnego działania połączenia z Internetem, sieci komputerowe muszą się zmieniać by sprostać to coraz większym wymaganiom. Następuje wzrost sieci poprzez dołączanie to kolejnych urządzeń odpowiedzialnych za komunikację ale podłączenie np. kolejnego routera ma swoje konsekwencje w sposobie działania naszej sieci nie mówiąc już o dodatkowej konfiguracji, którą należy wykonać by wszystkie informacje mogły swobodnie przepływać pomiędzy wszystkimi urządzeniami tworzącymi sieć. Artykuł porusza temat routingu statycznego (ale nie tylko) czyli jednego ze sposobów zapewnienia ciągłość przepływu informacji w sieci.