Protokół FTP pomimo już sędziwego wieku (bo data powstania to 1973r.) do tej pory jest używany aby w łatwy sposób wysłać bądź ściągnąć pliki z serwera. Ci co prowadzą strony internetowe nieodzownie się z nim spotykają gdyż jest to najprostszy sposób aby wgrać bądź uaktualnić stronę internetową. Firmy (np. drukarnie) bardzo często udostępniają swoim klientom możliwość przesłania plików właśnie z wykorzystaniem protokołu FTP. Uruchomienie swojego własnego serwera FTP (bądź jego bezpiecznej wersji FTPS czy też nazywanej SFTP) nie jest trudnym zadaniem i w tym wpisie się tym zajmiemy. Naszym celem jest skonfigurowanie serwera FTP wykorzystując do tego system Linux Ubuntu 14.04 oraz oprogramowanie vsftpd.

We wcześniejszym wpisie opisałem funkcję JEŻELI, jak mogłeś się przekonać czytelniku funkcja ta jest bardzo przydatna ale ma ona ograniczenia, które powodują, że czasami można pogubić się w drzewie zależności i warunków. Dlatego dodatkowo warto poznać dwie dodatkowe funkcje, które rozszerzą funkcjonalność zastosowania funkcji JEŻELI. Choć oczywiście funkcje o których będzie mowa w tym wpisie mogą być stosowane oddzielnie. Tak więc na „tapetę” bierzemy funkcje logiczne: LUB i ORAZ.

Jak wiadomo aby host mógł prowadzić poprawną komunikację z innymi urządzeniami budującymi naszą sieć komputerową (inne komputery, serwery, drukarki), host ten musi mieć przypisany poprawny adres IP i maskę sieci a aby uzyskać połączenie z Internetem również adres bramy i serwera (bądź serwerów) DNS. Na samym początku gdy standardy sieciowe dopiero raczkowały konfigurację sieciową należało przeprowadzić ręcznie. Gdy sieć była mała sposób ręcznego przypisywania adresów spełniał swoją rolę ale wraz ze zwiększaniem się rozmiarów sieci proces ten stał się mało efektywny i często w wyniku pomyłek hosty były błędnie konfigurowane czego następstwem były kłopoty z działaniem samej sieci (duplikacja adresów IP, błędna maska itp.). Aby rozwiązać ten problem wymyślono i opracowano protokół BOOTP (ang. Bootstrap Protocol), którego zadaniem było przeprowadzenie procesu automatycznego przypisywania adresów dla nowo podłączanych urządzeń (tak naprawdę gdybyśmy trzymali się chronologii to przed protokołem BOOTP był jeszcze protokół RARP - Reverse Address Resolution Protocol, protokół ten szybko uznano za nieefektywny gdyż po prostu przyznawał adres IP bez adresu maski podsieci i adresu bramy domyślnej). Protokół BOOTP był pierwszym spełniającym oczekiwania, działającym rozwiązaniem problemu ręcznego przypisywania adresów lecz jak to w życiu bywa nie ustrzeżono się błędów w implementacji tego rozwiązania. Gdy błędy naprawiono światło dzienne ujrzało bardziej zaawansowane rozwiązanie czyli protokół DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol). Po pewnym czasie protokół BOOTP całkowicie został zastąpiony przez protokół DHCP. Tak więc protokół DHCP jest do dzisiaj panującą metodą automatycznego przypisywania urządzeniom końcowym informacji konfiguracyjnych podczas podłączania się do sieci.

Sysinternals Suite to darmowy pakiet aplikacji i narzędzi działających w większości z linii poleceń z małymi wyjątkami gdzie komunikacja z użytkownikiem jest realizowana za pomocą GUI. W zestawie Czytelniku znajdziesz programy przeznaczone m.in. do zarządzania procesami, usługami w systemie Windows, narzędzia dyskowe, narzędzia sieciowe czy do zarządzania domeną. Sysinternals Suite składa się aktualnie z ponad 60 narzędzi dedykowanych głównie administratorom. Narzędzia te rozszerzają bądź zastępują funkcjonalnością programy otrzymane z dobrodziejstwem inwentarza czyli standardowe aplikacje Windows. Programy zawarte w pakiecie bardzo często pozwalają na wykonanie bardziej zaawansowanej konfiguracji systemu czy wręcz wprowadzają całkiem nowe funkcje i możliwości. Autorem programów jest Mark Russinovich, obecnie programista pracujący dla Microsoftu. Pakiet Sysinternals Suite jest pakietem bezpłatnym.

W artykule postaram się omówić wszystkie narzędzia zawarte w tym pakiecie wraz z przykładami użycia i szczegółowym opisem każdego z programów.

Projekt Samba działa już od wielu lat a swoje początki sięga roku 1991 kiedy to Andrew Tridgell na potrzeby swojej lokalnej sieci napisał program serwera plików. Po kilku latach Tridgell rozwinął swój serwer nazywając go Sambą a efekty swojej pracy udostępnił w Internecie. Do niedawna główne zadanie Samby sprowadzało się do umożliwenia komputerom działającym pod kontrolą systemu Linux (lecz nie tylko) na łączenie się z sieciami opartmi na sytemie Windows. Serwer Samba dodatkowo umożliwiał wzajemną wymianę plików a także dostęp do drukarek. Wszak Samba pozwalała na uzyskanie połączenia z domeną opartą o Active Directory, lecz nie oferowała usługi samodzielnego kontrolera usługi katalogowej Active Directory. Wszystko zmieniło się od wydania czwartej odsłony Samby. Udostępnione oprogramowanie jest opensource'owym zamiennikiem oprogramowania zawartego w Windows Server (przynajmniej jeśli chodzi o świadczenie usług domenowych opartych o AD). Serwery oparte o Sambą nie tylko oferują wszystkie funkcjonalności Active Directory, lecz także pozwalają na łączność z już istniejącym i działającym schematem AD a dodatkowo pozwalają na odwrócenie roli czyli utworzenie domeny opartej o Sambę i późniejsze dołączenie kontrolerów, których pracą steruje system Windows. Działanie Samby w oparciu o usługę Active Directory możliwe jest dzięki zintegrowaniu z oprogramowaniem serwera katalogowego LDAP, serwera uwierzytelnienia Kerberos, usługi rozwiązywania adresów domenowych (DNS) oraz pakietu wywołań zdalnych procedur.

Funkcja JEŻELI zwraca daną wartość, jeśli podany argument (parametr) zostanie oszacowany jako PRAWDA, albo inną wartość, jeśli argument (parametr) zostanie oszacowany jako FAŁSZ. Dodatkowo funkcję JEŻELI należy stosować do przeprowadzania testów logicznych na wartościach i formułach. Taką definicję funkcji JEŻELI odnajdziemy w pomocy pakietu MS Office. Tłumacząc to trochę prościej zadaniem funkcji JEŻELI jest wykonanie odpowiedniego działania w zależności od tego czy dany warunek zostanie spełniony czy też nie.